Sa Muling Pagpihit ng Orasan

Nahulog ang dahon, nagkulay kalawang,

Isang pangarap, tila nabibinbin.

Ang kamay ng orasan, di na maibabalik,

Ang pagkakataong ito, lumipas na't nasirip.

May tinig na bumulong, "Hindi pa ito ang sandali,"

May pangako ang bukas, na sana'y di magtatali.

Sa bawat pagbitaw, ng isang "ngayon na sana,"

Nananahan ang "mamaya," sa puso't diwa.

Parang ibong lumipad, di nakapanaog sa tangkay,

Ang nais mong maganap, sadyang di pa matamlay.

May ulap na humarang, sa liwanag ng araw,

Ngunit sa likod nito, pag-asa'y sumisigaw.

Kaya't ang hiling, sa hangin ay ibinubulong,

"Baka sa susunod na kabanata, ako'y makapanaog."

Sa muling pagpihit ng orasan, ang lahat ay sisibol,

Ang pangarap na ito, sana'y di na maglalaho.

Di ito pagkabigo, kundi pag-unawa,

Na ang lahat ay may tamang panahon at katha.

Ang "baka sa ibang pagkakataon," ay tulay sa pag-asa,

Patungo sa bukas, na puno ng himala.